«Dixit» یا «استوژیت»؟!؛ مسئله این است!!!

تخمین زمان مطالعه: ۱۰ دقیقه

گردآوری و تالیف: علی علیزاده

ویراستار: علی علیزاده

مطالب مرتبط:

مکعب جادویی «روبیک»، مکعبی که دنیای پازل‌ها را تغییر داد

بازیگر هفت اقلیم باشید!! / معرفی بازی «دژ»

تعقیب و گریز در شهر؛ معرفی بازی «اسکاتلند یارد (Scotland Yard)»

معرفی بازی «کارکاسون (Carcassonne)»

سفری به تاریخ گذشته اسپانیا، با بازی «الحمرا (Alhambra)»

«Dixit» یا «استوژیت»؟!؛ مسئله این است!!!
در دنیای بازی‌های رومیزی، همه مرز‌ها را شکسته‌اند. هر سبکی، هر تِم و فضاسازی‌ای، هر مکانیزم و سیستمی را می‌توانید در بازی‌های منتشر شده امتحان کنید. ولی بعضی بازی‌ها هستند که از تمام قید و بند‌ها آزاد هستند؛ خود را از روزمرگی مکانیزم‌های همیشگی جدا می‌کنند و مرحله جدیدی از سطح ارتباط با مخاطب را عرضه می‌کنند. پیدا کردن چنین بازی‌هایی در بازار تجاری امروز سخت شده است؛ چرا که چنین عناوینی به دلیل تفاوت سبکی با بازار روز، از دید عوام بازیکن‌ها پنهان می‌مانند. در مقاله امروز، به بررسی و مقایسه بازی «Dixit» و نسخه ایرانی آن، «استوژیت» می‌پردازیم. نکته جالب این‌جاست که هر دو بازی، بر پایه مکانیزم‌هایی چون «قصه‌سرایی، رای دادن، سرنخ دادن، هدف پیدا کردن و…» طراحی شده‌اند.

یکی از بازی‌هایی که توانست در این بین، و با این شرایط خودی نشان دهد، بازی «Dixit» است که توسط شرکت فرانسوی «Libellud» منتشر شده است. آوازه این بازی به سرعت بین همه کسانی که اهل بازی بودند، پیچید. این بازی شبیه بازی‌هایی که قبلاً تولید شده بود، نبود و سبک ساختارشکنانه آن واقعاً شامل نوآوری‌هایی بود که بسیار دل‌پذیر احساس می‌شد. در این بازی، رقابت به نحوی است که دیگران از برد و باخت چندان ناراحت نمی‌شوند و صرفاً لحظات بازی برایشان بسیار لذت‌بخش خواهد بود مگر آنکه دیگر خیلی اهل رقابت باشند و پیروزی برای آن‌ها همه چیز باشد. ساختار پایه‌ای بازی بر اساس روایات بازیکنان شکل گرفته و استراتژی و طرح‌ریزی برای برد به حداقل رسیده است؛ ممکن است حتی بعضی‌ها صرفاً برای زیباتر شدن بازی و افزایش چالش، از خِیر برد و گرفتن امتیازهای بیشتر بگذرند. پس در دنیایی که در بازی‌های رقابتی همه به فکر برد و باخت و طرح و برنامه‌ریزی استراتژی‌های مختلف هستند، چنین عناوینی که لذت بازی را هدف خود قرار می‌دهند، همچون الماسی کم‌یاب به شمار می‌روند. پس «Dixit» چه از نظر مکانیزم‌ها و چه از نظر ماهیت بازی، خیلی متفاوت‌تر از بازی‌هایی بود که تا به آن روز دیده بودیم.

بازی «Dixit»، یک بازی کارتی ساده بر پایه قصه‌گویی، نکته‌بینی، پیدا کردن سرنخ و ذهن‌خوانی دیگر شرکت‌کننده‌هاست. این بازی را «ژان لویی روبرا» فرانسوی در سال ۲۰۰۸ طراحی کرده است. این بازی به سرعت به شهرت رسید و جزو بازی‌های محبوب دنیا شد و سال ۲۰۱۰ جایزه معتبر «Spiel des Jahres» را از آن خود کرد. «Dixit» به زبان لاتین به معنی «او گفت» است که اشاره به تِم داستان‌گویی بازی دارد. سبک و سیاق بازی تقریباً از همین اسم مشخص می‌شود. یکی از بازیکنان باید قصه‌گو شود و کارتی را بین کارت‌های دیگر مخفی کند و با گفتن یک کلمه، عبارت یا قصه به دیگران بفهماند که کدام کارت مد نظرش است. البته روال بازی به همین سادگی نیست. اگر همه بازیکنان متوجه شوند که کدام کارت مدنظر قصه‌گو است او امتیازی نمی‌گیرد و اگر هیچ‌کس هم نفهمد کدام کارت مدنظر اوست، باز هم او امتیازی نمی‌گیرد. همین قوانین ساده از «Dixit» بازی جذابی ساخته که متفاوت با بازی‌های رایج دنیاست.

محتویات بازی «Dixit»:
• یک عدد صفحه مخصوص بازی: این صفحه، در امتیازدهی و محاسبه امتیازها نقش اساسی دارد. این صفحه، دارای بخشی برای برای شماره‌گذاری کارت‌های بازی هم می‌باشد.
• ۸۴ عدد کارت مصور: این کارت‌های مصور، تقریباً مهم‌ترین نقش را در بازی ایفا می‌کنند و هر کدام از آن‌ها اهمیت محسوسی دارد.
• ۳۶ عدد توکن مخصوص رای دادن: از این توکن‌ها باید برای رای دادن به کارت‌های مصور استفاده کنید.
• ۶ عدد خرگوش چوبی کوچک: نوع قرارگیری خرگوش‌ها در صفحه بازی، امتیاز بازیکن را نشان می‌دهد.

آماده سازی وسایل بازی:
• مرحله اول: برای شروع بازی، صفحه بازی را در مرکز بازیکنان قرار دهید. به طوری که همه بازیکنان در اطراف آن نشسته باشند.
• مرحله دوم: وقتی که صفحه را قرار دادید، نوبت به انتخاب رنگ و برداشتن خرگوش چوبی می‌رسد. هر نفر باید رنگ مورد علاقه‌اش را برای خرگوش انتخاب کند و آن را بردارد. به طور کلی ۶ رنگ در بازی وجود دارد.
• مرحله سوم: در این مرحله، باید کارت‌های بازی را تقسیم کنید. وقتی که حسابی کارت‌ها را بر هم زدید، به هر نفر ۶ کارت را بدهید تا بازی رسماً شروع شود.

بازی شروع می‌شود!
در این قسمت از مقاله، آموزش اجرای بازی «Dixit» به صورت ۴ تا ۶ نفره را برای شما نوشته‌ایم. بازی به صورت ۳ نفره، یک سری تفاوت‌های جزئی دارد که در انتهای مقاله به شما خواهیم گفت.
مرحله اول:
برای شروع بازی، یکی از بازیکنان باید به عنوان قصه‌گوی بازی انتخاب شود. اولین بازیکنی که بتواند برای یکی از کارت‌های درون دستش، یک سرنخ بسازد، باید به بقیه اعلام کند و به همین سادگی تبدیل به اولین قصه‌گوی بازی می‌شود. قصه‌گو، به همان تعداد که دیگر بازیکنان دریافت کرده‌اند، کارت بازی دریافت می‌کند.

نقش قصه‌گو در بازی:
نقش قصه‌گوی بازی این است که باید بر اساس یکی کارت‌هایش، یک سرنخ انتخاب کند. این سرنخ می‌تواند کلمه یا جمله کوتاه و یا حتی یک صدای نامفهوم و یا حتی یک پانتومیم باشد. قصه‌گوی بازی، سرنخ را به بازیکنان اعلام می‌کند.
مرحله دوم:
و اما دیگر بازیکنان، باید از بین ۶ کارتی که در دست دارند، کارتی را انتخاب کنند که بتواند سرنخ قصه‌گو را به بهترین شکل ممکن نشان دهد. حداقل باید یک ربطی به سرنخ داشته باشد. وقتی که بازیکنان کارتشان را انتخاب کردند، باید آن را به قصه‌گو بدهند. البته باید حواسشان باشد که کسی کارت را نبیند.
مرحله سوم:
در این مرحله، قصه‌گو باید کارت خودش و دیگر بازیکنان را حسابی برهم بزند بزند. وقتی این کار انجام شد، باید کارت‌ها را از سمتی که شکلشان پیداست، روبه‌روی بازیکنان قرار دهد. دقت شود که همه بازیکنان باید کارت‌ها را به خوبی ببینند.
مرحله چهارم:
قصه‌گو باید کارت خودش و دیگر بازیکنان را در کنار قسمت‌های امتیازگذاری شده روی صفحه قرار دهد. امتیاز کارت‌ها به این صورت است که دورترین کارت نسبت به قصه‌گو از سمت چپ، شماره ۱ را دریافت می‌کند و به همین ترتیب هر چه شماره‌ها به قصه‌گو نزدیک شوند، عددشان بزرگ‌تر می‌شود.

مرحله پنجم:
وقتی تمام مراحل بالا به خوبی طی شد، بازیکنان (به غیر از قصه‌گو)، باید کارتی که قصه‌گو انتخاب کرده بود را پیدا کنند. برای رای دادن به کارت قصه‌گو، هر بازیکن باید با استفاده از یکی از توکن‌های مخصوص رای دهی خودش، رای بدهد (در بازی ۴ نفره هر نفر ۴ توکن، در بازی ۵ نفره هر نفر ۵ توکن و در بازی ۶ نفره هر نفر ۶ توکن دریافت می‌کند.). شماره روی توکن باید با شماره قسمتی از صفحه که کارت مورد نظر در کنارش قرار دارد، یکی باشد، اما دو نکته را فراموش نکنید. بازیکن نمی‌تواند به کارت خودش رای بدهد و کسی هم نباید از رای بازیکنی باخبر شود. پس حواستان باشد که رای‌تان را در ذهن خود داشته باشید و توکن را به کسی نشان ندهید.
مرحله ششم:
وقتی که همه‌ی بازیکنان رای خودشان را ثبت کردند، توکن هر بازیکنی رو می‌شود و روی کارتی که او به آن رای داده بوده، قرار می‌گیرد. سپس قصه‌گو، کارت خودش را به دیگران نشان می‌دهد.

شیوه امتیازدهی:
شیوه امتیازدهی در بازی «Dixit» به صورت زیر است:
• اگر همه بازیکنان توانسته باشند که کارت قصه‌گو را پیدا کنند، خود قصه‌گو هیچ امتیازی نمی‌گیرد و دیگر بازیکنان، هر کدام ۲ امتیاز دریافت می‌کنند.
• اگر هیچکدام از بازیکنان نتوانسته باشد که کارت قصه‌گو را پیدا کند، باز هم هیچ امتیازی به قصه‌گو نمی‌رسد زیرا نتوانسته که سرنخ را به خوبی بسازد. دیگر بازیکنان هر کدام ۲ امتیاز دریافت می‌کنند.
• اگر دست کم یک بازیکن (ولی نه همه بازیکنان) بتواند کارت قصه گو را پیدا کند، قصه گو ۳ امتیاز دریافت می‌کند. بازیکنانی که کارت قصه گو را تشخیص داده بودند، هر کدام ۳ امتیاز می‌گیرند.

استفاده از خرگوش‌های چوبی:
بالاخره نوبت به استفاده از خرگوش‌های چوبی در بازی رسید. این خرگوش‌ها، تعیین‌کننده تعداد امتیاز هر بازیکن هستند. یعنی هر بازیکن باید به تعداد امتیازاتی که گرفته، خرگوشش را در تخته بازی حرکت بدهد.
بازی را ادامه دهید:
دقت کنید که بازی همچنان تمام نشده است و باید به بازی ادامه دهید. وقتی دور اول مسابقه تمام شد، باید کارت‌های استفاده شده کنار گذاشته شوند و در دور جدید نباید از آن‌ها استفاده شود. نکته بعدی این است که قصه گوی بازی باید تغییر کند. قصه‌گوی جدید بازی کسی است که در سمت چپ قصه‌گوی دور اول شسته است. باید همین‌طور چرخشی به بازی ادامه دهید. اولین کسی که بتواند به ۳۰ امتیاز برسد، به عنوان برنده بازی معرفی می‌شود. در صورتی که تمامی کارت‌ها تمام شدند و همچنان کسی به ۳۰ امتیاز نرسیده بود، کسی که بیشترین امتیاز را دریافت کرده باشد، برنده بازی است.

فرق‌های مدل ۳ نفره با دیگرمدل‌ها:
همانطور که گفته شد، بازی «Dixit» به صورت ۳ نفره، تفاوت‌هایی با دیگر مدل‌ها دارد؛ از جمله:
• هر بازیکن به جای ۶ کارت، ۷ کارت را دریافت می‌کند.
• هر بازیکن ۵ توکن مخصوص رای دادن دریافت می‌کند.
• وقتی که بازیکننان متوجه مفهوم سرنخ قصه‌گو شدند، باید به جای ۱ کارت، ۲ کارت نزدیک به سرنخ را به قصه‌گوی بازی بدهند.

انتخاب‌های بازیکن‌ها در بازی «Dixit» همگی هیجان‌انگیز و سخت هستند. وقتی که قصه‌گو هستید، باید توصیفی برای کارت‌تان انتخاب کنید که نه آن‌قدر واضح باشد که همه بازیکنان بتوانند کارت‌تان را تشخیص بدهند و نه آن‌قدر مبهم باشد که همه اشتباه کنند. وقتی که قصه‌گو نیستید، از طرفی باید کارتی را از بین کارت‌هایتان انتخاب کنید که بیشتر از همه بتواند بقیه بازیکنان را گمراه کند و از طرف دیگر باید بتوانید خوب تشخیص بدهید از بین کارت‌های رو شده، که احتمالاً بیشترشان ارتباطی با توصیف قصه‌گو دارند، کدام کارت واقعاً کارت قصه‌گو بوده؟!

اما حالا نوبت به معرفی و بررسی بازی «استوژیت» که نسخه ایرانی بازی «دیکسیت» می‌باشد رسیده؛ پس در ادامه، همراه ما باشید.
همان‌طور که در ابتدا گفتیم، «Dixit» به زبان لاتین به معنی «او گفت» است که اشاره به تِم داستان‌گویی بازی دارد. «استوژیت» که به نظر اسم بهتر و جذاب‌تری از «دیکسیت» است، به زبان لاتین به معنای «مبهم» است که اشاره به پیام‌های چندپهلو کارت‌های بازی دارد. روش بازی «استوژیت» هم دقیقاً به شکل بازی «دیکسیت» می‌باشد اما دارای تفاوت‌های بسیار جزئی است.

قلمرو بی‌انتهای رویا:
داستان بازی از آن جایی شروع می‌شود که پادشاه سرزمین «استوژیت» به دنبال خواب‌گزار جدیدی می‌گردد، چرا که قصه‌گو و خواب‌گزار قبلی دربار و سرزمین در اولین روز بهار پیش‌رو برای همیشه این خاک را ترک خواهد گفت. بازیکنان هر کدام در نقش یکی از جایگزین‌های احتمالی قرار خواهند گرفت که ماموریتی بر عهده آن‌ها است. بازیکنان باید به وسیله نقاشی‌هایی که نقاشان خبره «استوژیت» از خواب‌های پادشاه کشیده‌اند، رویا‌های او را تعبیر کنند و در آخر شایسته‌ترین آن‌ها بر تخت خواب‌گزاری تکیه می‌زند. چنین داستانی می‌تواند همه بازیکنان را جذب کند و هم اتمسفر بازی را به خوبی به همه افرادی که پای آن نشسته‌اند تزریق کند. پس از نظر تماتیک و بستر روایتی، می‌توان گفت «استوژیت» حتی داستانی زیباتر نسبت به پدر معنوی خود یعنی «دیکسیت» به نمایش در می‌آورد. حتی اسم بازی هم گیراتر از «دیکسیت» به نظر می‌آید. اینکه بتوان یک تِم و داستان را از منبعی گرفت و آن را پرورش داد، نیاز به خلاقیت صحیح و به‌جا دارد که در «استوژیت» این اتفاق به بهترین شکل رخ داده است.

تاریخچه:
بازی «استوژیت» در سال ۲۰۱۴ در انستیتو پژوهش و طراحی «هوپا» و بر اساس ایده‌هایی از «Mark Alan Osterhaus، Matthew Kirby و Jean-Louis Roubira» طراحی شده است. بازی «استوژیت»، تنها نسخه‌ی بهبودیافته‌ی این بازی است که علاوه بر جذابیت‌های اصلی بازی به عنوان یک بازی گروهی (تا ۸ نفر بازیکن)، امکان بازی توسط دو نفر را نیز داراست و این به دلیل روش‌های منحصربه‌فردی است که در واحد تحقیق و توسعه‌ی «هوپا» برای این بازی طراحی شده است. علاوه بر این، در طراحی کارت‌های بازی سعی شده است تا از عناصر و تصاویر بومی به گونه‌ای استفاده شود که ضمن حفظ پویایی درونی بازی، برقراری ارتباط با آن برای مخاطب ایرانی به سهولت صورت گیرد.
محتویات بازی «استوژیت»:
• صفحه‌ی امتیازدهی
• ۹۶ عدد کارت امتیازدهی
• ۶۴ عدد کارت امتیازدهی
• ۸ مهره‌ی چوبی امتیازشماری
• کیسه‌ی پارچه‌ای
• دفترچه قوانین بازی

بازی صمیمی برای دوست‌های قدیمی:
«استوژیت» بهترین بازی برای جمع‌های دوستانه و افرادی است که همدیگر را می‌شناسند و می‌توانند فکر هم را بخوانند. در این بازی، باید بتوانید نیت قصه‌گو را بخوانید و امتیاز کسب کنید. وقتی هم خودتان قصه‌گو شدید، داستانی بگویید که حداقل یک نفر از جمع متوجه آن شود. «استوژیت» پر از بحث و گفتگو و گمانه‌زنی است. رقابت در آن به حذف دیگران منجر نمی‌شود و بازیکنان لازم نیست برای پیروزی بدجنسی پیشه کنند. این ویژگی البته ممکن است برای آن‌هایی که بازی پرهیجان و سرعتی را دوست دارند، یک‌جور دافعه باشد، ولی تجربه ثابت کرده «استوژیت» بازی عامه‌پسندی است مخصوصاً برای آن‌ها که تازه بردگیم بازی کردن را شروع کرده‌اند.

نسخه ایرانی بهتر از خارجی:
بومی کردن بازی‌های خارجی اتفاق خوبی است اگر به سبک و سیاق «استوژیت» انجام شود و بازی بهتر از نسخه اولیه بسازد. «استوژیت» جزو معدود بازی‌های رومیزی ایرانی است که از نسخه اصلی جلو زده‌اند. شهرت بازی «استوژیت» بابت کارت‌های آن است که طرح‌های خیال‌انگیز و فانتزی دارند. طرح‌های «استوژیت» از روی نسخه فرانسوی بازی کپی نشده و «نعیم تدین» که ممکن است کارتون‌ها و کاریکاتورهایش را در مطبوعات دیده باشید به صورت اختصاصی برای این بازی تصویرسازی انجام داده است. الحق هم که خوب از عهده کاری که بر دوشش گذاشته شده برآمده و می‌توان گفت طرح‌های «استوژیت» از طرح‌های نسخه فرانسوی یعنی «دیکسیت» اگر بهتر نباشد، بی‌شک، ضعیف‌تر نیست. نسخه فرانسوی در نهایت ۶ نفره است، ولی نسخه ایرانی ۸ نفره ساخته شده است. صفحه بازی و مهره‌ها در نسخه ایرانی مناسب‌تر طراحی شده‌اند. از همه مهم‌تر اینکه طراحان بازی یکی دو سال بعد از انتشار اولین نسخه از «استوژیت» یک افزونه برای این بازی طراحی و منتشر کردند که شامل یک سری کارت بازی با طرح‌های جدید می‌شود. این یعنی اگر بعد از چند ماه بازی برای‌تان تکراری شد، می‌توانید با اضافه کردن کارت‌های جدید چالش و تنوع بازی را بیشتر کنید. بازی دیگری که در همین تِم و فضا در ایران تولیده شده، بازی «گمانه» نام دارد که در همین سبک طراحی شده و البته خود بازی «دیکسیت» هم که پدر معنوی بازی‌های «استوژیت» است، در کشورمان تولید شده و به فروش می‌رسد.

در مجموع باید گفت که «استوژیت» بازی‌ای است که می‌تواند هر جمعی را به خودش جذب کند ولی نکته بسیار مهم این است که تجربه و سبک بازی هر جمع با دیگری متفاوت بوده و به همین دلیل می‌توان آن را بارها و بارها بازی کرد و باز هم لذت برد. «استوژیت» بازی‌ای است که می‌توان هم با جمع‌های خانوادگی آن را بازی کرد و هم در دورهمی‌های دوستانه و صمیمی‌تر و از هر کدام آن‌ها هم لذت برد. پس وجود چنین عنوانی در مجموعه شما می‌تواند نشان از سلیقه خاص و خوب شما داشته باشد. ختم کلام اینکه «استوژیت» یک بازی دوستانه و خانوادگی، ساده و شیرین و جذاب است که می‌تواند شما را ساعت‌ها دور هم نگه دارد.

با تشکر از سایت https://www.ajibtoojib.com
به نویسندگی: عجیب تو جیب

برای اطلاع از اخبار مربوط به بازی‌ها و مطلع شدن از مقالات تازه می‌توانید به اینستاگرام ما به نشانی bazipardazi مراجعه کنید.

منابع:

https://shahraranews.ir
https://tizland.ir
https://vigiato.net/p/4695
https://virgool.io/GameWorld/dixit-y8zrc7qp9xzi
https://www.ajibtoojib.com